กลิ่นบุหรี่ตลบอบอวลไปทั่วผับชื่อดังย่านคังนัม
บรรดานักเที่ยวกระเป๋าหนักต่างก็กำลังนั่งนัวเนียกับสาวน้อยใหญ่ที่กำลังบริการตัวเองอย่างเต็มที่.. ปาร์คชานยอล องก็เป็นหนึ่งในนั้น
ร่างกายสูงใหญ่พ่วงด้วยความสูงเกือบหนึ่งร้อยแปดสิบหกเซ็นติเมตรกำลังลูบไล้ต้นขาเรียวสวยของจองซูยอนผ่านกางเกงขาสั้นเนื้อดี
“ช ยอล..” สาวเจ้าครางเสียงอ่อนเสียงหวานเมื่อมือหนาข้างหนึ่งเลื่อนขึ้นไปสัมผัสร่างกายส่วนที่อยู่เหนือขาอ่อนจนคนกระทำได้แต่ยกยิ้มอย่างชอบใจ
นานๆทีที่ปาร์คชานยอลจะลงมาทำหน้าที่นี้เอง
ส่วนใหญ่แล้วงานประเภทนี้ร่างสูงมักจะสั่งให้ลูกน้องไปทำมากกว่า
แต่พอรู้ว่าวันนี้งานที่เขามอบหมายคือมาที่นี่ ชานยอลจึงเลือกที่จะทำมันเอง
เหตุผลก็ไม่ได้อะไรมากนัก ก็แค่..
“ไม่ได้เจอกันนาน นายหล่อขึ้นนะ” จองซูยอนช้อนตามองอีกฝ่ายด้วยท่าทางยั่วยวน
สะโพกสวยบดเบียดเข้ากับสีข้างของชานยอลเพื่อหวังจะปลุกอารมณ์ดิบของอีกฝ่ายเต็มที่
ปาร์คชานยอลได้แต่หัวเราะหึพร้อมกับประคองหน้าอีกฝ่ายเพื่อมอบจุมพิตอันดูดดื่มให้
นานแล้วเหมือนกันที่พวกเขาสองคนไม่ได้เจอกัน ตั้งแต่สมัยมัธยมปลาย…พอเลิกกันซูยอนก็มีแฟนใหม่ทันทีทั้งๆที่เขาเองก็ตามง้ออยู่ตั้งหลายครั้ง
โดยที่อีกฝ่ายก็ไม่ได้สนใจใยดีเลยแม้แต่น้อยแถมยังควงคริสมาอวดอีกต่างหาก
“แล้วไอ้คริสไปไหนซะแล้วหล่ะ หืม?” หลังจากที่ผละออกมาจากเรียวปากสีสด เสียงทุ้มต่ำทรงพลังก็เอ่ยเสียงเรียบพร้อมกับแสยะยิ้ม
“ไม่เอาน่าชานยอล
เราไม่ได้เจอกันตั้งนานนายจะพูดเรื่องของคนอื่นทำไม….”
“ไม่ใช่คนอื่นซะหน่อยเธอก็รู้” ร่างสูงพูดอย่างรู้ทัน “ที่มาหาวันนี้ไม่ใช่คิดถึง แค่อยากฝากไปบอกไอ้คริสมันหน่อย”
ร่างเล็กถึงกับหน้าซีดลงทันที.. บ้าจริง! ชานยอลรู้ได้ยังไงว่าเธอกับคริสยังคบกันอยู่
แถมวันนี้ชานยอลยังดูแปลกออกไปอีกต่างหาก
ไหนจะผู้ชายที่ยืนมองอยู่เงียบๆตรงนั้นอีก
“เงินที่กู้ไปน่ะ เอามาคืนด้วย ถ้าไม่คืนภายในวันพรุ่งนี้… ที่นี่คงกลายเป็นผับร้าง หรือไม่แน่มันก็อาจจะกลายเป็นผีนรกแทน”
“อย่ามาพูดบ้าๆนะชานยอล!!” เสียงเล็กแหวขึ้นอย่างตกใจ
ร่างบางลุกยืนขึ้นพร้อมกับชี้หน้าอีกฝ่ายด้วยมือที่สั่นระริก
“ทำไมฉันจะพูดไม่ได้” ร่างสูงเหลือบตาขึ้นมอง “จริงๆแล้วถ้าเธอไม่ทำแบบนั้นกับฉัน ฉันก็จะไม่ทำอะไรรุนแรงแบบนี้หรอก
แต่ที่ทำไปทั้งหมดนี้บอกได้เลยว่าแค้นล้วนๆ”
“….!!!”
ปาร์คชานยอลลุกยืนขึ้นพร้อมกับขยับเสื้อให้เข้าที่เข้าทาง
“แล้วก็เลิกได้แล้วนะใส่ขาสั้นแบบนี้น่ะ ขาก็ไม่ได้สวยเหมือนเมื่อก่อน
ฉันเห็นแล้วรู้สึกเหมือนของตัวเองจะเสื่อม” ยื่นหน้าเข้าไปกระซิบที่ริมหูสวยก่อนจะหัวเราะเบาๆเมื่อร่างบางถลึงตาใส่พร้อมกับเสียงกรี๊ดดังลั่น
“กรี๊ดดดดดดด!!!! อีตาบ้าชานยอล!!"
ร่างสูงยิ้มมุมปากพร้อมกับลุกออกจากโซฟาโดยมีคนสนิทอย่างจื่อเทามองตามอยู่ไม่ห่าง
มือขวาของเขากลั้นหัวเราะเมื่อเสียงสาปแช่งของแฟนเก่าเจ้านายตัวเองดังลั่น
“จื่อเทา” ร่างสูงเอ่ยเสียงเบายามที่มองไปรอบๆ “ที่นี่ก็ไม่เลวสินะ?”
“ครับบอส.. ที่นี่มีเงินหมุนเกือบร้อยล้านวอนต่อวัน
ไหนจะชั้นบนนั่นอีก” จื่อเทารายงานอย่างไม่ติดขัด “ผมเคยขึ้นไปอยู่ครั้งนึง
คนเยอะมากแถมส่วนใหญ่ก็เป็นพวกมาเฟียพวกเสี่ยทั้งนั้น”
ร่างสูงชะงักกึกพร้อมกับหันไปมองมือขวาของตัวเองอย่างไม่เชื่อหู “นี่นายแอบโดดงานมาที่นี่เหรอ"
ฮวังจื่อเทาได้แต่ยิ้มภายใต้แว่นตาสีดำทึบโดยไม่ตอบอะไร
แต่นั่นก็ถือเป็นคำตอบสำหรับปาร์คชานยอลแล้ว ขาเรียวยาวก้าวนำลูกน้องออกไปด้านนอก
แต่กว่าจะผ่านฝูงชนไปได้ก็ลำบากพอดู..
หิมะสีขาวตกปกคลุมมาเซราติสีดำสนิท
ฮวังจื่อเทาเบี่ยงตัวเปิดประตูให้คนเป็นบอสเข้าไปนั่งในรถ
ก่อนที่ตัวเองจะเดินกลับไปอีกฝั่ง
ทันทีที่ชานยอลแทรกตัวเข้ามาในรถ
มือหนาก็รีบหยิบโทรศัพท์ที่ใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อออกมาทันที
นิ้วเรียวยาวกดยิกๆบนหน้าจอพร้อมกับยกโทรศัพท์แนบหู
มืออีกข้างที่ว่างไว้ก็จัดการหยิบกล่องบุหรี่ที่วางไว้มาจุดสูบจนควันสีขาวลอยคลุ้งไปทั่ว
“เทา หมาน้อยจะอยู่บ้านไหม ฉันมีอารมณ์...”
จื่อเทาหันไปมองคนด้านหลังที่พยายามกดโทรศัพท์ด้วยรอยยิ้ม “เห็นวันนี้มีสอบที่มหาวิทยาลัยนะครับ
บอสจะให้ไปรับเลยไหม?”
ชานยอลกระตุกยิ้มบางเบาพร้อมกับพ่นควันสีขาวออกมาจากปาก
ปรายตาจ้องลูกน้องผ่านทางกระจกมองหลังพร้อมกับหันหน้าออกนอกกระจกรถ
“อย่าถามทั้งๆที่รู้....”
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
มหาวิทยาลัยหลังสอบเสร็จเต็มไปด้วยนักศึกษาจนวุ่นวายไปหมด
พยอนแบคฮยอนที่พึ่งออกมาจากห้องสอบก้มดูนาฬิกาเรือนสวยบนข้อมือ
ริมฝีปากเรียวลอบถอนหายใจออกมาเมื่อหน้าปัดนาฬิกาบอกเวลาทุ่มครึ่ง
ขาเรียวเล็กเดินไปตามทางเงียบๆคนเดียวพร้อมกับทรุดนั่งลงบนเก้าอี้สนามสีเขียวเข้ม
ใบหน้าหวานกำลังเคร่งเครียดพร้อมกับขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น
‘ทำยังไงดีพยอนแบค… กลับบ้านไปตอนนี้มีหวังโดนบอสเล่นไปจนเช้าแน่ๆ’
‘จะตามพวกคยองซูไปดื่มก็กระไรอยู่
ครั้งที่แล้วซัดไปนิดเดียวยังกลับบ้านไม่ถูกเลย’
‘แต่ถ้ากลับดึกก็ต้องหาข้ออ้างดีๆ พักนี้บอสยิ่งทำตัวบ้าๆบอๆอยู่…………ว้อย ทำไงดีวะเนี่ย!!’
มือเรียวขยุ้มผมตัวเองพร้อมกับก้มหน้ามองรองเท้า
บอสไม่เห็นใจเขาบ้างเลยหรือไงกัน ขนาดตอนสอบยังส่งข้อความมาบอกว่า ‘วันนี้ไม่รอดแน่’ อีกต่างหาก
ไม่เข้าใจรึไงวะว่าคนพึ่งสอบเสร็จมันเหนื่อยมันเมื่อยมันท้ออ่ะ!!
ระหว่างที่แบคฮยอนกำลังขยุ้มศีรษะตัวเองอยู่นั้น
ก็มีใครบางคนที่ยืนมองอยู่ไม่ไกลนัก
ดวงตาคู่สวยหยีลงพร้อมกับหลุดหัวเราะออกมาเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายทำตัวเหมือนคนบ้าเข้าไปทุกที
ลู่หานเดินเข้าไปใกล้คนที่เป็นทั้งเพื่อนสนิททั้งแฟนเก่าพร้อมกับวางมือบนบ่าจนคนตัวเล็กถึงกับสะดุ้ง
“พยอนแบค…”
เพี๊ยะ!
แบคฮยอนสะดุ้งจนตัวโยนพร้อมกับฟาดใส่แขนของลู่หานจนคนถูกตีได้แต่ลูบแขนป้อยๆ “มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง คิดว่าผี”
“นี่ขนาดเรียกชื่อแล้วนะ” คนหน้าสวยได้แต่มองตาละห้อยพร้อมกับนั่งลงข้างๆแบคฮยอนที่ยังคงนั่งเครียด
“เครียดเรื่องสอบเหรอ
นายผ่ายอยู่แล้วไม่ต้องห่วงหรอก”
ลู่หานพูดเสียงเบาพร้อมกับลูบหลังอีกฝ่ายเป็นการปลอบประโลม
แต่เขาก็ไม่มีทางรู้หรอกว่าการกระทำนั้นทำให้พยอนแบคฮยอนขนลุกซู่มากแค่ไหน
คนตัวเล็กกว่าเขยิบตัวห่างออกจากลู่หานพร้อมกับปัดมือข้างนั้นทิ้ง
“เป็นอะไรพยอนแบค?”
“อย่ามาจับตัวฉัน T^T” แบคฮยอนส่ายหน้าพร้อมกับนัยน์ตาที่คลอไปด้วยน้ำสีใส
พอเห็นว่าอีกคนเงียบไป
พยอนแบคฮยอนเลยตัดสินใจหันหน้าเข้าหาพร้อมกับเอ่ยถามเสียงเบา
“ลู่หานฉันถามไรนายอย่างดิ…”
“ว่ามา”
“นายเคยรู้สึกแบบ… ไม่อยากโดนแฟนปล้ำป่ะวะ”
“เคย”
“แล้วนายทำยังไง?”
“ก็ปล้ำมันก่อนไง เราจะได้ไม่โดนมันปล้ำ” คนตาหวานตอบเสียงเรียบจนพยอนแบคฮยอนถึงกับขำพรืดออกมา
ไอ้พูดน่ะพูดได้ แต่จะให้ทำจริงๆคงเป็นไปไม่ได้หรอก
คนตัวเล็กอย่างแบคฮยอนเนี่ยนะจะไปสู้ผู้ชายแรงควายอย่างปาร์คชานยอลได้
“เห้ย ไม่ได้พูดเล่นนะเว่ย” ลู่หานบอกเสียงดัง “นี่พูดจริงจังเลยเถอะ
นายลองทำดูดิ แบบ…พอเขาจะปล้ำใช่ป่ะ เราก็รุกก่อนเลย
หาทางเสียบให้ได้แค่นั้นก็จบแล้วพยอนแบค”
พยอนแบคฮยอนได้แต่กัดริมฝีปากตัวเองพลางนึกภาพตามที่อีกฝ่ายบอก
จับปาร์คชานยอลมัด แล้วก็เป็นฝ่ายรุกแทน…..
“โอ้ยยยย ฉันทำไม่ได้อ่ะลู่หาน!! ชานยอลมันแรงควายมากเลยนะ
ผอมๆงี้เอามันไม่อยู่หรอก” คนตัวเล็กได้แต่ส่ายหน้าไปมาอย่างหมดหนทาง
ตอนนี้บอสอยู่ไหนเขายังไม่รู้เลย ขืนเกิดไปดื่มกับพวกลุงๆมานี่ยิ่งหายนะ
ยิ่งตอนเมายิ่งชอบบอกว่าเขาก้นใหญ่บ้างหล่ะ ชอบทำอะไรแบบที่ไม่เคยทำบ้างหล่ะ
บังคับให้พูดจาชวนสยิวบ้างหล่ะ
บรึ๋ยยยยยยยยยยย
“เอาน่าพยอนแบค ไม่ลองไม่รู้นะ”
“อือ ไม่ลองไม่รู้นะหมาน้อย”
“….!!!!”
“อยากลองปล้ำฉันดูมั้ยหล่ะ? J”
“บอสสสสสสสสสสสสสส T^T”
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
แบคฮยอนได้แต่แหกปากลั่นตอนที่บอสเดินปรี่เข้ามาหาพร้อมกับฉุดแขนของตัวเองให้ยืนขึ้น
มือหนาโอบเอวของคนตัวเล็กไว้พร้อมกับลากพยอนแบคฮยอนกลับมายังรถที่มีจื่อเทานั่งรออยู่
โดยที่ลู่หานได้แต่มองตาปริบๆพร้อมกับขยับปากไร้เสียงว่า ‘โชคดีนะ.. J’
ร่างสูงจับแบคฮยอนยัดเข้าไปในรถพร้อมกับตัวเองที่ตามไปนั่งประกบไม่ห่าง
ปากเล็กยู่เข้าหากันอย่างน่ารัก
“ไม่อยากโดนฉันปล้ำขนาดนั้นเลยเหรอหมาน้อย?” ถามกลั้วหัวเราะพร้อมกับจุดบุหรี่สูบ
“ก็บอส.. ไม่เห็นใจผมเลยนี่ฮะ” แบคฮยอนหันหน้าไปมองอีกฝ่ายพร้อมกับรถที่เคลื่อนตัวออก
ร่างสูงหัวเราะหึเพราะกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้แบคฮยอนที่เขยิบตัวนั่งชิดประตูอีกฝั่ง
“วันนี้ผมพึ่งสอบเสร็จ
แทนที่จะได้นอนพักสบายๆบอสกลับจะทำอะไรก็ไม่รู้…..” เสียงเล็กอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดยามที่พูดจบประโยค
ปาร์คชานยอลเมินหน้าออกนอกรถโดยที่ไม่ได้พูดอะไร
คนตัวเล็กถึงกับใจแป้วเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำอย่างนั้น
ปกติเวลาเขางอนชานยอลก็มักจะง้อเสมอถึงแม้ว่าวิธีการง้อจะแตกต่างไปตากคนอื่นก็เถอะ
แบคฮยอนได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อรู้ว่าพูดไปก็คงไม่ได้ผล
ร่างบางชะโงกหน้าไปยังบริเวณหน้ารถที่จื่อเทายังคงทำหน้าที่อยู่พร้อมกับบอกเสียงดังให้ใครอีกคนที่นั่งข้างตัวเองได้ยิน
“จอดให้ผมลงด้วยฮะ”
“ฉันไม่ให้นายลง” เสียงทุ้มเอ่ยกังวานพร้อมกับฉุดแขนของแบคฮยอนเข้าหาตัวเอง “ทำไมนายชอบหนีฉันอยู่เรื่อยเลยพยอนแบค?”
“ก็บอสเอาแต่ใจนี่!” แบคฮยอนสะบัดหน้าใส่ก่อนจะเถียงเสียงดัง
“ผมไม่ชอบเลยนะที่บอสเป็นแบบ.. อะ อื้ออ” จากที่พูดเสียงดังก็กลายเป็นเสียงครางหวานหู
เมื่อปาร์ชานยอลโน้มตัวไปประกบกับริมฝีปากสีเชอร์รี่ของพยอนแบคฮยอน
ร่างเล็กทำได้แค่พูดเสียงอู้อี้ก่อนจะถูกมือหนาบีบคางให้เปิดปากรับลิ้นอุ่นร้อน
“อื่อออ…”พอเปิดปากให้อีกฝ่ายได้เข้ามาชิมความหอมหวาน
แบคฮยอนก็เหมือนไอศกรีมที่กำลังหลอมละลายช้าๆ
เรียวลิ้นของอีกฝ่ายทำหน้าที่ของตัวเองได้ดี ทั้งเกี่ยวกระหวัดและไล้เลียไปตามฟันซี่ขาวของคนตัวเล็กจนแบคฮยอนรู้สึกเหมือนกำลังลอยขึ้นบนสรวงสวรรค์ช้าๆ
ไม่ว่าบอสจะทำอะไร… สัมผัสตรงไหน
มันก็ทำให้แบคฮยอนอ่อนระทวยได้เสมอ
เรียวลิ้นเล็กค่อยๆเกี่ยวกระหวัดตอบอีกฝ่ายช้าๆพร้อมกับมือเรียวที่เลื่อนไปแตะบนแผ่นอกหนา.. ปาร์คชานยอลยิ้มมุมปากพร้อมกับเอียงหน้าให้จุมพิตครั้งนี้ดูดดื่มมากขึ้น
“อือ..”
จื่อเทาที่ขับรถอยู่เหล่มองทั้งเจ้านายและแฟนของเจ้านายด้วยแววตาทะเล้น
ขายาวตัดสินใจเหยียบคันเร่งจนความเร็วเพิ่มขึ้นอีกเกือบเท่าตัว…
ผมรู้ว่าบอสอยากให้ถึงบ้านเร็วๆ ผมทำให้ขนาดนี้แล้วอย่าลืมขึ้นเงินเดือนให้ผมด้วยนะครับ J
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . .
ปาร์คชานยอลเหวี่ยงคนในอ้อมแขนลงบนเตียงทันทีที่ถึงห้อง แบคฮยอนได้แต่ร้องโอดโอยพร้อมกับลูบสะโพกตัวเองป้อยๆ
ไอ้บอสหื่นกาม!
“นายไม่คิดถึงสัมผัสของฉันเลยเหรอหมาน้อย เราไม่ได้ทำกันตั้งสามวันเลยนะJ” ดวงตากลมขลับของชานยอลเหล่ลงท้ายประโยค มือหนาเลื่อนถอดเสื้อเชิ้ตสีดำเข้มของตัวเองให้พ้นทางจนพยอนแบคฮยอนที่เห็นการกระทำนั้นได้แต่ละล่ำละลักตอบอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“คะ คิดถึง…. แต่ว่าวันนี้ผมเหนื่อยนะฮะ”
“ฉันไม่สนหรอก” เสียงทุ้มเอ่ยตอบแทบจะทันที “ฉันแค่คิดถึงนาย ฉันแค่รักนาย ฉันแค่อยากใส่เข้าไปในตัวนาย นายจะห้ามฉันเหรอพยอนแบค?”
แบคฮยอนเม้มปากแน่นพร้อมกับมือเรียวที่ขยุ้มกางเกงขายาวของตัวเองจนมันยับยู่ยี่ไปหมด.. พอถึงเวลาแบบนี้ทีไรปาร์คชานยอลก็เปลี่ยนไปเหมือนเป็นคนละคน บอสชอบพูดอะไรหวานๆเลี่ยนๆให้เขาได้ยินตอนกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มอยู่เรื่อย แล้วอย่างนี้จะให้แบคฮยอนหนีไปไหนได้เล่า!
“นะ…”
ปาร์คชานยอลเขยิบเข้ามาใกล้พร้อมกับก้มลงประชิดเข้ากับซอกคอขาว ส่งลิ้นร้อนเลียบนผิวเนื้อเนียนใสจนร่างเล็กได้แต่เอียงตัวหลบเป็นพัลวัน
“ก็ได้.. แต่ผมมีข้อแม้” แบคฮยอนเอ่ยข้อต่อรองด้วยดวงตาหวานฉ่ำ เหลือบมองอีกฝ่ายที่หยุดการกระทำแล้วช้อนตามองตัวเองนิ่ง
“แบบที่ลู่หานบอก.. บอสจะยอมให้ผม เอ่อ.. ปล้ำบอสรึเปล่าฮะ .__.”
“ไหนลองพูดใหม่..” ปาร์คชานยอลขยับตัวลุกขึ้นไปนั่งข้างๆแบคฮยอนจนคนตัวเล็กถึงกับกลั้นหายใจด้วยความกลัว
บอสจะโมโหป่ะวะ TAT;;
“ก็แบบ.. บอสจะยอมให้ผมใส่เข้าไปในตัวบอสมั้ย.... เหวอออ!!!” ร้องออกมาเสียงดังเมื่อร่างสูงที่นั่งอยู่กระตุกยิ้มพร้อมกับเอามือข้างหนึ่งเลื่อนเข้ามาในเสื้อจนสะกิดโดนอะไรบางอย่างที่เริ่มแข็งเป็นไตสู้มือ แบคฮยอนได้แต่เม้มปากแน่นเมื่อความรู้สึกบางอย่างกำลังตีรื่นขึ้นมา
“ฉันตอบให้ก็ได้..” เสียงทุ่มแหบพร่าเอ่ยเบาๆพร้อมกับสะกิดลงบนเม็ดทับทิมสีชมพูอย่างรวดเร็วจนแบคฮยอนได้แต่เชิดหน้าขึ้นด้วยความเสียวซ่าน ปากสีเชอร์รี่เม้มแน่นจนเป็นห้อเลือด..
“จะทำฉันก็ทำได้ล่ะนะ.. แต่นายต้องรอให้เจ้าหนูของฉันมันสงบก่อนนะ โอเคมั้ยหมาน้อย?”
ระยำที่สุด!!
แบคฮยอนได้แต่ครางเบาๆเมื่ออีกฝ่ายเลื่อนมือไปกอบกุมส่วนกลางของลำตัวของเขาไว้ ชานยอลเขยิบห่างออกไปพร้อมกับซุกหน้าลงบนส่วนนั้นโดยที่มือของเจ้าตัวยังคงสาละวนกับแผ่นอกของแบคฮยอนไม่ห่าง ริมฝีปากหนาที่พึ่งซุกไซร้ซอกคอของคนตัวเล็กกำลังทำหน้าที่ใหม่ ซึ่งหน้าที่นั้นก็ยิ่งทำให้แบคฮยอนมีอารมณ์
ริมฝีปากหนาขบเม้มผ่านเนื้อผ้าบางเบา.. แบคฮยอนได้แต่เอามือผลักหัวของอีกฝ่ายให้ออกไปจากส่วนนั้นของตัวเอง ถึงแม้เขาจะเริ่มมีอารมณ์แล้วแต่ว่าชานยอลไม่ควรทำแบบนี้
ไม่ควรทำให้เขามีอารมณ์เลยสักนิด
แบคฮยอนไม่ได้รังเกียจที่ชานยอลจะใช้ปากให้ ความจริงแล้วเขาชอบมันด้วยซ้ำ แต่ที่ผลักออกไปก็เป็นเพราะแบคฮยอนเหนื่อยจริงๆ
“บ..อส ให้ผม อึก ไปอาบน้ำก่อน...นะฮะ” ร่างเล็กบอกปัดเบาๆพร้อมกับพยายามดันตัวเองออกจากสัมผัสของอีกฝ่ายแต่ชานยอลก็ยังคงขืนตัวเอาไว้
“ทำไมหล่ะพยอนแบค ฉันไม่รังเกียจนายหรอกนะที่ตัวนายมีเหงื่อหรือตัวนายจะสกปรกขนาดไหน” ปาร์คชานยอลเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับส่งยิ้มให้แผ่วเบา ดวงตากลมมองหมาน้อยของตัวเองด้วยแววตาที่บอกความรู้สึกอย่างปิดไม่มิด
เขารักแบคฮยอนมากจริงๆ
รักมากจนยอมได้ทุกอย่าง
แต่.. ยกเว้นเรื่องบนเตียงไว้เรื่องนึง J
“ผมรู้ฮะ.. ตะ แต่ว่าวันนี้ผมเหนื่อย....” เสียงนั้นแผ่วลงไปท้ายประโยคจนชานยอลต้องหรี่ตาลง กายสูงขยับตัวลุกขึ้นนั่งดีๆ พร้อมกับจ้องดวงตาคู่นั้นด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก
“……”
“ผมเหนื่อยจริงๆนะฮะ แล้วก็อยากนอนด้วย.....” คนตัวเล็กเม้มปากเอ่ยเสียงเบาเมื่อความต้องการที่ชานยอลปลุกปั่นยังคงวิ่งวนในหัวสมองไม่หยุด ..เพราะเขายังไม่ได้รับการปลดปล่อย
ร่างสูงถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างคนทำอะไรไม่ถูก เขารู้ว่าที่แบคฮยอนเป็นแบบนี้ก็เพราะตัวเองนั่นแหละที่ไปทำแบคฮยอนมีอารมณ์ แต่คนตัวเล็กก็ไม่รู้หรือไงกันว่าเขาคิดถึงร่างกายขาวๆของแบคฮยอนมากแค่ไหน..
“นายเหนื่อยจริงๆเหรอ”
“ฮะ...” เสียงหวานตอบช้าๆก่อนจะเม้มปากแน่นเมื่อมือข้างหนึ่งของเขาล้วงเข้าไปในกางเกง ชานยอลคลำแกนกายที่เริ่มนูนโผล่พ้นเนื้อผ้าของคนตัวเล็ก ก่อนจะขยับรูดมันเป็นจังหวะเนิบๆตั้งแต่โคนจรดปลายจนคนถูกกระทำได้แต่ครางออกมาด้วยความเสียวกระสัน
“งั้นนายก็นอนเฉยๆ เสร็จแล้วก็ไปอาบน้ำนอนซะ เข้าใจมั้ยหมาน้อย...”
“บะ บอส...” คนตัวเล็กครางเสียงแผ่วเมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูดแบบนั้น ชานยอลทำเพียงแค่ยิ้มให้บางๆก่อนที่มือข้างนั้นจะเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น
“ไม่ต้องพูดมากเลย จำไว้ด้วยว่านายเป็นหนี้บุญคุณฉัน!”
เสียงทุ้มหยอกเอ่ยแผ่วเบาพร้อมกับถดตัวลงไปนั่งใกล้ๆหน้าขาของแบคฮยอนมากขึ้น เขาพยายามสัมผัสมันอย่างเบามือแต่ด้วยความที่ชานยอลไม่ใช่คนนุ่มนวลขนาดนั้นเลยทำให้แบคฮยอนครางออกมาเบาๆตอนที่ร่างสูงกอบกุมมันแรงเกินไป..
แบคฮยอนไม่คิดว่าบอสจะใจดีได้ถึงขนาดนี้ เพราะปกติเวลาชานยอลอยากทีไรก็จะบังคับเขาตลอด ถ้าไม่ให้ก็บังคับให้เขายอมให้ได้ แต่วันนี้บอสกับแปลกไป
ใครเอายาให้บอสกินผิดป่ะวะ T^T
“เพราะฉันรักนายหรอกนะ ที่ทำให้นี่ก็กลัวว่าจะไม่สบายตัว” ชานยอลใช้มืออีกข้างกระชับกอดเอวของร่างเล็กแน่น “แต่นายต้องสัญญามาก่อนว่าพรุ่งนี้จะยอมให้ฉันทำทั้งวัน..ทั้งคืน”
มือหนาขยับรูดแท่งเนื้ออุ่นๆของแบคฮยอนด้วยจังหวะที่รวดเร็วขึ้นจนมันเริ่มบวมเต็มที่
“ฮื้ออออออ” หมาน้อยได้แต่ครางเมื่อเจ้าของพูดออกมาแบบนั้น เหลือบตามองร่างสูงที่ยังคงช่วยเขาไว้ไม่หยุดพร้อมกับพยักหน้ารัวๆ
แบคฮยอนเกร็งตัวเมื่อกำลังจะแตะขอบสวรรค์ในไม่ช้า...
“รู้สึกดีมั้ยพยอนแบค...?”
“ฮะ อ๊ะ.. บอส.. ระ เร็วอีก”
ชานยอลขยับมือเร่งจังหวะตามคำขอของคนตัวเล็ก ตาคู่คมก็ลอบมองแบคฮยอนที่นอนบิดเร่าๆอยู่ไม่ห่าง ..ด้วยสายตารักใคร่
“อ๊าาาา!!”
แล้วคนตัวเล็กก็เกร็งตัวปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาจนเลอะมือของชานยอลและหน้าขาของตัวเอง ..มือหนาค่อยๆขยับออกมาจากกางเกงสีดำสนิทของแบคฮยอนพร้อมกับก้มลงไปบดจูบริมฝีปากแดงระเรื่อของคนตัวเล็กที่อ้าเผยอรออยู่แล้ว
พยอนแบคฮยอนหอบเบาๆพร้อมกับเปิดปากให้กว้างขึ้นและมากพอที่ลิ้นของอีกฝ่ายจะแทรกเข้ามาได้ ชานยอลมอบความอ่อนหวานให้คนตัวเล็กผ่านทางเรียวลิ้นอุ่นร้อนอย่างค่อยเป็นค่อยไป ย้ำเตือนว่าเขารักแบคฮยอนมากจริงๆ
“ฉันรักนายนะ พยอนแบค..”
. . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
บอสก็ไม่ได้ใจร้ายกับหมาน้อยหรอกเนอะ
:)
อาจจะไม่ได้มีเอ็นซีอย่างที่บอกไว้
ขอโทษด้วยนะคะ ฮือ
แค่นี้ก็น่ารักจะแย่แล้ว!!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น